Wat is er toch mis met Hollywoodfilms vandaag? Is daar een simpel antwoord op te geven? Ja. Want Amerikanen houden van simpelheid. Alles moet duidelijk zijn. Een Amerikaan vindt onduidelijkheid vervelend. En vooral onbeleefd. Als ik zeg dat ik uit Nederland kom, dan weet een Amerikaan niet waar dat ligt. Dat vinden ze onbeleefd van mij. Want ik wijs hen erop dat ze iets niet weten. Dus zeg ik altijd ‘Europe’. Daar zijn ze blij mee. Ze vinden het genoeg om te weten dat ik ergens van daarginds kom. Zo simpel is het. Net als de 700 televisiezenders hier. Allemaal simpel: The Foodchannel, Home And Garden Channel, The Soap Channel: je krijgt wat je beloofd wordt. Zo leek het ook met een scenariobijeenkomst. Die had de titel ‘Wat is er toch mis met Hollywoodfilms vandaag’. Bijzonder was dat het in de Universal Filmstudio’s gehouden werd. Je moest je legitimeren bij de poort, en dan reed je langs het pleintje van BACK TO THE FUTURE door het straatje van DESPERATE HOUSEWIVES langs het Bates Hotel uit PSYCHO. Daar moest je linksaf. Dan kwam je in een enorme repetitieruimte. Dat was niets anders dan een grijze hal, maar overdag repeteren hier bijvoorbeeld Al Pacino, Meryl Streep en Denzel Washington.
De spreker was David S. Ward. Die hield een simpel verhaal. Eerst over zichzelf. Dat is beleefd hier: vertel altijd eerst kort en simpel je levenshoogtepunten. Zijn eerste film was verknald door actrice Jane Fonda. Want die liet haar vrouwenpraatgroep beslissen welke scenes eruit moesten. Zijn tweede scenario was THE STING. Toen hij daarmee naar de Copyrette reed, kreeg hij een autobotsing. Met de agent van Robert Redford. Die las het script. En binnen een week werd de film gestart. Hij kreeg 12.000 dollar voor het scenario plus een Oscar. Maar het belangrijkste was dat hij nu de macht had om zelf films te regisseren waarin hij geloofde.
Ondertussen hield hij zich in leven met scriptdokteren. Sleepless in Seattle bijvoorbeeld. Die film werkte totaal niet. Tot hij kwam en een zoontje voor Tom Hanks verzon. Die simpele gouden ingreep leverde hem honderd keer meer op dan dat hij voor het scenario van de The sting kreeg. Plus een Oscarnominatie. De moraal van zijn verhaal was simpel: maak alleen films waar je echt in gelooft. Dat doet Hollywood vandaag niet. Die kopiëren alleen de laatste hits. Maar die hits waren niet geschreven met de bedoeling om hits te scoren. Gevolg: geforceerde aftrekselfilms. Dus: volg alleen je hart. Want dan krijg je de films die echt bijzonder zijn. Het grote probleem is alleen dat er geen jonge Hollywoodacteurs meer zijn om het grote publiek bij deze goede films binnen te lokken. Dat is wat er werkelijk mis is met Hollywood nu. Er is geen filmster onder de dertig die een film echt kan ‘openen’. Ga maar na: de grote acteurs als Robert De Niro en Tom Hanks zijn allemaal te oud geworden voor het jonge publiek. Hun vervangers zijn Orlando Bloom en Colin Farrell. Die hebben hun rollen te danken bij gebrek aan beter. En ze falen keer op keer. Waar is de opvolgster van Julia Roberts? Er is geen actrice onder de dertig, waarvoor iedereen naar de bioscoop gaat. Reese Witherspoon? Ja, die is het één keer gelukt met Legally blond. Maar de rest was een flop of erg matig. En bovendien is zij ook al dertig.
Ik moest meteen aan Nederland denken: hebben wij filmsterren als Monique van der Ven, die jarenlang steevast honderdduizenden mensen de bioscoop introk? Nee, Nederland heeft helaas ook geen filmsterren tussen twintig en dertig, die een jong publiek een goede film intrekken. Dus ziet het er bij ons even slecht uit als in Hollywood. Maar ik zie wel hoop. Want we hebben wel een stel aankomende filmsterren van onder de twintig. Die spelen nu in de Zoop-films, en daar kweken ze hun toekomstige publiek.
David Ward zag ook hoop: want in Amerika draait het allemaal om ‘the American dream’. En alle Amerikaanse films gaan over de American dream. Dat is het altijd aantrekkelijke oerverhaal. Zo simpel is het. Ik bedacht me ineens dat ik uit ‘Europe’ kwam. Wat is eigenlijk ‘the European dream’? Wat is het oerverhaal dat alle Europese films verbindt, en waar alle Europeanen zich mee verbonden voelen? En wat is eigenlijk ‘the Dutch dream’? Weet iemand wat het oerverhaal van Nederland is, waar alle Nederlanders zich mee verbonden voelen? Hebben wij wel een eigen oerverhaal, of proberen we stiekem een Amerikaans Verhaal te vertellen in een jasje van Nederlandse of Europese films? Stel nou eens even dat dat zo is: zou dat dan de oorzaak zijn dat het tot nu toe nooit iets geworden is met het Europese Hollywood? Of is dat veel te… simpel?
