Wat is het moeilijkste in Hollywood? Op dit moment zou ik zeggen: mijn hond Truus de boxer uitlaten. Dat kan hier in het overgeorganiseerde Los Angeles alleen in speciale hondenparken. Eentje ligt in de vallei achter Hollywood. Overdag is het er te heet. ‘s Avonds is het er te gevaarlijk. Maar ik heb geen keus. Ik heb ongewild vaak aanspraak, omdat Amerikanen gefascineerd naar Truus d’r staart vragen: Onbegrijpelijk dat je die in Europa niet meer mag couperen. Zo word ik ook aangesproken door Linda Blair, de ster-actrice van The excorcist. Bij gebrek aan rollen werkt ze nu ‘tijdelijk’ bij als hondenziel-lezer. Voor 100 dollar per sessie kan ze me precies vertellen wat Truus eigenlijk tegen me wil zeggen. Ik bedank haar vriendelijk.
Een ander hondenpark ligt midden in de heuvels van Hollywood. Daar waarschuwt een man me voor de ratelslangen (overdag) en bergleeuwen (‘s avonds). Hij raadt me aan naar een gebied verderop te gaan, dat Topanga heet. Daar mogen honden vrij rondlopen. Toevallig heeft hij daar zijn woning ‘tijdelijk’ te huur. Zelf gaat hij dan in zijn garage wonen. Hij vraagt wat ik doe. Iets met film, mompel ik. Nou, dat is toevallig. Hij is eigenlijk regisseur! Hij heeft een paar films gemaakt, die het in Nederland goed gedaan hebben. En zijn naam is ook Paul. Hij vindt dat magisch, dit moet de break zijn waar hij op gewacht heeft. Kan ik niet een film voor hem in Nederland regelen? Misschien met die Famke Jansen? Ik wissel voor de beleefdheid visitekaartjes uit, en loop weer door. Tot mijn stomme verbazing zie ik even later Famke Jansen haar hondje uitlaten. Thuis besluit ik die Paul in een filmdatabase op te zoeken. Ik kan niet geloven dat hij echt regisseur is. Amerikanen roepen vaak maar wat om werk te krijgen. Het leven is keihard, zeker hier in Hollywood. Elke dag komen er honderden gelukszoekers aan, die gemiddeld twee maanden blijven. Dan is hun spaargeld opgegaan aan dure lessen van de honderden ‘professionals’, die allemaal de ingang tot Hollywood beloven, en hier een tweede Hollywood-industrie zijn naast het echte Hollywood. Wie niet terug naar huis gaat, zal hier moeten vechten en zien te overleven. Zoals Linda Blair en deze Paul: hopend op een break als Famke Jansen, die het wel gemaakt heeft. Ik denk dat wat Famke gemeen heeft met andere Hollywood-sterren is dat Amerikanen meteen aan haar kunnen zien dat zij ervoor heeft moeten vechten. Daar kan men zich hier onmiddellijk mee identificeren: kijk naar Robert De Niro, Michael Douglas: niet per se knappe mannen. Maar wel waaraan je ziet dat ze zullen vechten tot het einde.
Cruiseschip
En dat weerspiegelt precies het harde leven hier. Misschien is daarom de definitie van een Hollywoodfilm: ‘A fight from start to finish’. Daarmee verschilt het van de Nederlandse film. Bij ons is het leven zeker geen ‘fight from start to finish’. En daarom hebben wij geen acteurs, die dat vechten tot elke prijs uitstralen. Ga maar na: de belangrijkste Nederlandse acteur van de afgelopen jaren is Michiel Huisman: geen onverzettelijke vechter. Net als Antonie Kamerling, onze acteur van de jaren negentig. En in de tien jaar daarvoor was het Thom Hoffman: een intellectuele, naar binnen gekeerde romanticus. In de jaren zeventig was het wel een vechter, Rutger Hauer. Misschien voelde hij zich daarom meer in Hollywood thuis. Blijkbaar hebben typisch Nederlandse filmverhalen eerder ‘zachte’, ‘slappere’ acteurs nodig, zoals in Abel: het voor Amerikanen onbegrijpelijke verhaal van een jongen die NIET uit huis wil.
Terug naar die Paul: hij had inderdaad films geregisseerd: The cheerleaders en Hot circuit waarvan het bijgevoegde commentaar is: ‘the best porn movie I ever saw’.
Vanwege Truus besluit ik toch eens in Topanga te gaan kijken. Topanga is Indiaans voor ‘happy people’. Het ligt 10 mijl van het drukke Hollywood, maar het lijkt een dorpje in de Ardennen. Overal hangen hippie-tekens, alsof de flower power nooit verdwenen is. Als ik stiekem naar het huis loer, passeert een man, die vertelt dat Truus hier rustig los mag. Hij vraagt of ik ook een Charles Manson-fan ben. Hoezo? Nou, dat is het huis waar ooit de moordlustige sekte woonde, die de vrouw van regisseur Polanski afslachtte. Voordat ik van mijn schrik bekom, vraagt hij of ik Nederlander ben. Hoe raadt hij dat zo? Hij heeft jaren een verhouding gehad met actrice Apollonia van Ravenstein, bekend uit Flodder, die nu hostess op een cruiseschip is. Vervolgens biedt hij een leuke ‘tijdelijke’ ruimte verderop aan. Inmiddels is Truus al dikke vrienden met zijn hond.
