Ik probeer mijn boek af te schrijven over wat ik meemaakte in twintig jaar film en televisie. Maar ik word steeds afgeleid door de televisie. Iedereen kijkt deze tijd dag en nacht met een schuin oog naar de buis. Niet vanwege het immer schreeuwende Breaking News. Dat is vandaag: ‘Is het huwelijk van Tom Cruise en de zwangere Katie Holmes fake?’ Als dat inderdaad zo zou zijn, dan lijkt het bijna Rosemary’s baby: Alleen kreeg Tom niet de opdracht van de Duivel om een perfecte baby te maken, maar van de Scientology, dat hier soms ook als de Nieuwe Duivel wordt gezien. Nee, ik kijk met heel Los Angeles gespannen uit naar The Rainmaker. Oftewel de Grote Regengod. Die heeft zich al bijna een jaar niet laten zien. Normaal regent het hier in december, januari en februari af en toe een beetje. En dat is heel erg nodig. Want dan beginnen de bosbranden oftewel het Fire Season pas in mei. Maar nu heb ik al bijna een jaar geen regenjas aangehad: dat is nauwelijks voor te stellen voor een Hollander. Vanwege die extreme droogte begonnen de eerste wilde bosbranden al in januari. En van de week waren er ineens weer twee. In een mum van tijd staat een droge berg van een paar vierkante kilometer in vuur en vlam. Door de hete winden kan het heel snel overslaan naar de woonwijken. Daarom heeft iedereen een koffertje met zijn belangrijkste spullen klaarstaan. Nu woedt er ineens weer zo’n brand, op zo’n zeven kilometer hier vandaan. Gelukkig staat de wind nog de andere kant op. Maar die kan zo omslaan, en dan kan het vuur binnen een paar uur hier zijn. Hollywood weet niet zo goed hoe ze deze enorme dagelijkse vuurangst kunnen uitbuiten. Aardbevingen zijn geen probleem om in filmverhalen om te zetten. Maar vuur…
Dit inspireerde een goochelaar, die op een cruiseschip werkte. Hij dacht dat hij Het Goede Idee had om die vuurangst te exploiteren in een film. Dus zei hij zijn magische konijnen en het cruiseschip vaarwel, en ging een scenario-opleiding volgen aan de gerenommeerde USC-universiteit hier. Na twee jaar leverde hij zijn eindwerkstuk in. Dat was zijn scenario over bosbranden. Zijn professor las het. De volgende dag kreeg hij de uitslag. Hij was geslaagd. En het scenario was verkocht. Voor één miljoen dollar. De professor vond het namelijk zo goed, dat hij het meteen ‘op de markt’ had gegooid. Om eens te kijken of er kopers waren. En die waren er. Er ontstond een hele snelle soort veiling. En eenmaal, andermaal: het was binnen drie uur verkocht. De goochelaar was nu ineens de heetste scenarioschrijver van Hollywood. De producent, die het script gekocht had, haalde Sylvester Stallone binnen. Die vond het scenario geweldig, het was precies iets voor hem. Het verhaal ging over een moedige brandweerman, die zich met een helikopter midden in een gebied liet zakken dat omcirkeld was door een naderende bosbrand, en dat alles in de hoop zijn gewonde achtergebleven collega te redden. Dat was nog eens een echte Hollywood-succes-story.
Omdat we nieuwsgierig waren naar hoe het verder met de miljonair-scenarioschrijver was gelopen, gingen we hem van de week eens opzoeken. Hij woonde in Culver City, een van de weinige oude wijken in Los Angeles, vlakbij waar eens alle studio’s lagen. We keken uit naar zijn dure landhuis. Maar dat bleek een ranzig ex-motelletje te zijn. Hij ontving ons hartelijk in zijn stinkende, vervallen kamertje. Ja, zei hij, dit is het vervolg van mijn Hollywood-succes-story. Toen Sylvester Stallone zei dat hij het wilde doen, was ik uitzinnig van vreugde. Maar hij wilde het alleen doen als hij als enige de scenariocredit kreeg.
Dat ging mij natuurlijk te ver. Dus ik weigerde. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want toen was ik ineens de man die de grote Stallone had beledigd. Dus vertrok hij. En daardoor wilde ineens niemand meer iets met het script te maken hebben. Uiteindelijk werd de film maar gemaakt met een ex-football-ster in de hoofdrol, die niet kon acteren. Het budget was nu zo klein geworden, dat er niet eens genoeg geld was voor een sluitende cirkel van vuur rondom de held. Daardoor werd het een grote flop. Zijn leven werd ook een grote flop. Zijn vrouw scheidde van hem en nam zijn miljoenen mee. Trouw nooit in Hollywood, zei hij, daar komt alleen maar ellende van. Hij had zijn lesje nu wel geleerd. Maar hij zei dat hij vol hoop was. Want hij schreef steevast elk jaar een nieuw bosbrandscenario. En elk jaar als het Fire Season weer startte stuurde hij die rond. Op een dag zou hij weer mazzel hebben, dat wist hij zo zeker als alle Hollywooddromers. Wij reden terug naar huis, hopend dat de wind niet omgeslagen was naar onze woning. En hij? Hij reed naar een kinderpartijtje in zijn goochelaarskostuum. Ja, dit was Hollywood. Thuis schreef ik verder aan mijn boek over wat ik in twintig jaar film en televisie in Nederland had meegemaakt. Dat was veel minder extreem allemaal. Of eigenlijk: was dat wel zo?
